„Nie tyle moja własna śmierć jest nie do zniesienia, ile śmierć
najbliższych. Bo ich kocham. I część mnie umiera razem z nimi. Dlatego można by
powiedzieć, że wszelka miłość jest formą samobójstwa”
(cytat z książki)
Lydia i
Kirstie to dwie śliczne, identyczne z wyglądu bliźniaczki jednojajowe. Urodziły
się w najmroźniejszy dzień w roku i miały oczy lodowo błękitne, a włosy jasne
jak śnieg – dlatego ich dziadek nazywał ich bliźniętami z lodu. Były tak
podobne, że rodzice mieli problemy z ich rozpoznaniem, udawało im się to
dopiero w późniejszych latach, gdy u kilkuletnich dziewczynek wykształciły
się różne cech osobowości. Oprócz temperamentu, różniło je coś jeszcze – jedna
żyła, a druga już nie…
Bohaterów
powieści poznajemy ponad rok po tragedii. Sarah właśnie powoli otrząsa się po
stracie ulubionej Lydii i wraz z mężem, który niedawno stracił pracę,
przymierzają się do przeprowadzki na odludną szkocką wyspę Torran. W zamyśle
rodziców ta zmiana ma pomóc całej rodzinie, a szczególnie Kirstie, podnieść się
z traumy. I kiedy wydaje się, że wszystko zmierza ku lepszemu, Kirste
któregoś dnia pyta matkę: dlaczego wciąż nazywasz mnie Kirsite? Kirstie umarła.
Ja jestem Lydia. Koszmar wraca. Sarę dopadają wątpliwości i zaczyna drążyć
w przeszłości w tajemnicy przed mężem. Uświadamia sobie, że nie tylko niewiele
pamięta z tego dnia, ale że zidentyfikowała zmarłą córkę opierając się jedynie
na słowach tej, która przeżyła. Im głębiej szuka, tym większą ma pewność, że
doszło do koszmarnej pomyłki. Sama Kirstie zachowuje się coraz dziwniej –
upiera się, że jest Lydią, zachowuje się jak Lydia, w szkole „bawi się”
i rozmawia ze zmarłą Kirstie. Poza pomieszaniem tożsamości dziewczynka
przeżywa też prawdziwy dramat w nowej szkole – jest wyobcowana, nikt jej nie
lubi, dzieci się jej boją, a nawet wyśmiewają. Atmosfera na wyspie staje się
coraz gęściejsza, wzajemne tajemnice, niedomówienia, milczące oskarżenia, a
wreszcie podejrzenia, nie dadzą żyć spokojnie naszym bohaterom. Zamiast
odbudowy więzi rodzinnych następuje ich dalszy rozpad. Powoli upragniona wyspa
staje się swego rodzaju więzieniem, niebezpiecznym, nieprzyjaznym i
niedostępnym. Ciągłe przypływy, zimno i sztormy nie są już niedogodnością,
przeciwnie, stają się prawdziwym utrapieniem dla Sary. Coraz częściej Angus
rzuca żonie ukradkowe groźne lub wściekłe spojrzenia, tak że Sarah zaczyna się
go obawiać. Jej córka również patrzy na nią dziwnie i wrogo.
„Bliźnięta z
lodu” to mroczny, tajemniczy, klimatyczny thriller psychologiczny. Autor pisze
o odrzuceniu, samotności, przygnębieniu graniczącym z szaleństwem. Mamy tu
obraz rozpadającego się małżeństwa i cierpiącego dziecka. Sceneria wyspy
zaciera granice tego co racjonalne i nieracjonalne, powodując mętlik w
głowach bohaterów. Atmosferę tajemnicy i zagrożenia potęgują skrywane tajemnice
i narastająca wrogość między małżonkami. Żadne z nich nie próbuje rozmawiać na
temat tragedii sprzed roku, żadne się nie usprawiedliwia, mamy tylko tajemnice
i niedopowiedzenia. Postaci powieści tracą przez to zaufanie czytelnika,
co jest zamierzonym efektem autora. Nie wiadomo co tak naprawdę stało się w
dniu wypadku. Sarah pamięta tylko fragmenty wydarzeń z tamtego dnia, Angus
wydaje się znać prawdę ale nie rozmawia o tym z żoną, a wręcz stara się
zachować ja dla siebie. Nie próbują też rozwiązać wspólnie problem zagubienie
i pomieszania tożsamości ich jedynej żyjącej córki. Wydaje się wręcz, że
mają skrajnie odmienne poglądy co do właściwego postępowania z Kirstie/Lydią. A
dziewczynka naprawdę cierpi – jest odrzucona przez rówieśników, a do tego sama
już nie wie czy jest Kirstie czy Lydie.
Co tak
naprawdę wydarzyło się tamtego dnia? Dlaczego Sarah tak niewiele pamięta
z wypadku? Dlaczego Angus tak bardzo pragnie uciec na zaniedbaną i nieprzyjazną
Wyspę Pioruna? To on wydaje się wiedzieć co wydarzyło się rok temu – kogo zatem
chroni i przed czym? Cała historia rozstrzygnie się, gdy Sarah z córką zostaną
same na wyspie podczas olbrzymiego sztormu. Sarah w końcu przypomni sobie
wszystkie fakty z dnia wypadku, pozna prawdę i będzie musiała się z nią
zmierzyć… Okaże się że „czasem wszystko
jest zupełnie inne niż sobie wyobrażamy a czasem to, co uważaliśmy za
rzeczywistość w ogóle nie istnieje”. Czy
prawda ją wyzwoli – tego już musi dowiedzieć się czytelnik sięgając po lekturę.
Naprawdę dobry
thriller psychologiczny. Polecam.
M.K.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz