Jest to powieść dla wszystkich tych, których świadomość o polskiej wsi przełomu XIX i XX wieku ukształtowała się na romantycznych przekazach rodem z Rodziewiczówny, „Nad Niemnem” Orzeszkowej, itp. Tam chłopi pojawiają się, ale są marginesem. W większości powieści hołdowano szlachtę. I stąd to mylne, życzeniowe wrażenie, że w większości od niej pochodzimy. Otóż nie. Joanna Kuciel-Frydryszak podaje, że 70 % ludności dwudziestolecia międzywojennego stanowili mieszkańcy wsi, czyli chłopi, i to od nich większość z nas się wywodzi.
Autorka skupia się na historii kobiet z najniższej warstwy społecznej okresu międzywojennego, od czasu wczesnego dzieciństwa po życie dorosłe. Dzieci były najniżej, nawet zwierzęta stanowiące jedyne źródło wyżywienia były przed nimi. Już tytuł pierwszego rozdziału pt. „Zbędne” mówi o tym, jaką rolę odgrywały dziewczęta, dzieci. Dopóki pasły krowy, nie stanowiły balastu. Potem zaczynał się problem, gdyż nie dość, że była kolejna gęba do wykarmienia, to należało zgromadzić dla niej posag, inaczej nie wyszła za mąż i stanowiła obciążenie.
Kuciel – Frydryszak opisuje tu dokładnie życie codzienne, zajęcia i warunki, w jakich pracowały i żyły kobiety chłopskie. Wylicza, ile czasu spędzały na pracy, ile miały ubrań, sprzętów, obowiązków. „[…] kobieta na wsi pracuje o co najmniej pięćset godzin rocznie więcej, czyli 15 procent dłużej niż mężczyzna. Podczas gdy ona potrafi zastąpić mężczyznę przy sianiu, bronowaniu, zwózce, mężczyzna nie wyręcza swojej żony”, w jej „babskich” pracach.
Opisuje, co jadły, na co chorowały i jak się leczyły. Jak wyglądała ich praca najemna w większych gospodarstwach i na dworze; co się działo z tymi, które uciekały do miast i na saksy do Francji, a nawet Kanady; jak powoli zmieniały się ich świadomość wraz z powstaniem Uniwersytetów Ludowych i dostępu do radia i prasy.
Dodając łyżkę dziegciu, książka opisuje tylko i wyłącznie ciemną stronę życia chłopek. Do pełni obiektywizmu brakowało mi opisów zabaw i świętowania i radowania się ludu, który potrafił to robić mimo uciemiężenia. Uzupełnienia wymagają również pozytywne relacje, o chłopkach, które wychodziły za mąż z miłości, a mężowie traktowali je z szacunkiem, a nie wszystkie dzieci traktowane były przedmiotowo. Ma się wrażenie, delikatne, ale jednak lekkiej tendencyjności i pisanie w duchu feministycznym.
Nie ulega jednak wątpliwości, że książka jest skarbnicą wiedzy. Dla mnie jest to przydatna wiedza, wiedza bardzo bolesna, czego dowiadujemy się już od pierwszych rozdziałów książki, gdzie opisywana jest tzw. pasionka. Pasionka i mnie nie jest obca. Było to znienawidzone przez ze mnie wakacyjne zajęcie, a dwie godziny na drodze polnej wraz z krową na łańcuchu dłużyło się niemiłosiernie. Jednak doznałam szoku, czytając o świadectwach, w których dzieci pozostawione same sobie na cały dzień były wykorzystywane i doznawały przemocy, w tym seksualnej, nie tylko od rówieśników.
Są to historie, których źródła i przekazy są nieliczne. Pamiętniki i listy były domeną szlachcianek. Autorka wydobyła relacje z czeluści archiwów i relacji z potomkiniami. Wiele z tych relacji czytelnik pamięta z opowiadań swoich babć i prababek lub nawet z własnego powojennego (II WŚ) dzieciństwa.
Dla tych, którzy pamiętają, jest to lektura bolesna, a nawet traumatyczna. Uświadamia jak bardzo system pańszczyźniany – niewolniczy de facto odbił się na rozwoju narodu, rodzin i jednostki. Wielu z nas dźwiga ten bagaż do dziś. „Dla mnie historia mojej babci to bagaż, z którym się mierzę. Próbuje zrozumieć jej życie, a jednocześnie siebie i jej wpływ na to, kim jestem” przyznaje jedna z bohaterek książki.
Kto ma odwagę zmierzyć się ze swoim chłopskim dziedzictwem, pokonać traumę i wstyd ze swojego pochodzenia ma szansę wyciągnąć wnioski, zrobić rozrachunek z przeszłością, niejednokrotnie wybaczyć i zrobić krok w przód. Na tym, znanym nam z psychologii wglądzie opiera się większość szkół terapeutycznych. A traumę leczy się terapią.
Ale jest możliwe dopiero z dystansu kilkudziesięciu nawet lat. „Musieliśmy się trochę wystawniej najeść i lepiej ubrać, by mówić o biedzie naszych rodzin bez lęku i wstydu”.
MZ
RECENZJA CHŁOPKI .
OdpowiedzUsuńTa pozycja zawiera zbiór wspomnień kobiet wiejskich z przełomu XIX i XX wieku , których losy są różne, łączy Je wszystkie wspólna niedola materialna i pochodzenie chłopskie. W większości bezwzględnie wykorzystywane przez pracodawców , daleko od domu rodzinnego rzadko mogły liczyć na wsparcie. Bezwzględne warunki drapieżnego kapitalizmu czasem powodują bunt wykorzystywanych. Zdarzają się przypadki ujmowania się za pokrzywdzonych co tworzy na początku XX wieku podwaliny związków zawodowych .Zebrane i opisane wspomnienia przez wnuczkę jednej z Nich są główną treścią tej lektury. Ciekawym studium przypadku jest jedna z bohaterek która mimo braku wykształcenia dobrze sobie radzi na emigracji w Ameryce. Polecam tę pozycję dla dzisiejszych pięćdziesięciolatków i młodszych czytelników albowiem będą mogli bardziej zrozumieć także swoje dzisiejsze wybory i mentalność ukształtowaną przez nasze babcie i prababcie. Dotyczy to szczególnie oszczędnego korzystania z dóbr które posiadamy. To że babcie traktują swoje wnuki nadopiekuńczo twierdząc że trzeba nas nakarmić i ciepło ubrać. To również spuścizna ich niedoli. Te zachowania wycisnęły znamię na naszym postępowaniu , a przekazywane w sztafecie pokoleń mają i jeszcze długo będą mieć swoje korzenie w doświadczeniach naszych babć. W większości te wspomnienia oparte są na relacji osób zapisywane w korespondencji kobiet pracujących na służbie w mieście lub w bogatszych gospodarstwach rolnych a także z emigracji we Francji i Ameryce . Adresatem tych listów są rodzice dziewcząt zamieszkałych miejscowości w dzisiejszej Małopolsce na przykład ; Szerzyny , Borzęcin co każe nam sądzić że również nasze babcie miały podobne doświadczenia. Pouczająca lektura zwłaszcza dla osób które chętnie szafują nienawistną politykę anty emigrancką . Jeszcze 100 lat temu Polacy a szczególnie Polki były w sytuacji dzisiejszych emigrantów zarobkowych w Europie i nie tylko.
Adresując tę recenzję do pewnej grupy wiekowej mniemam że w pokoleniu 60+ te wspomnienia naszych babć są jeszcze bardzo żywe. W tym miejscu z okazji dnia babci i dziadka, pozwolę sobie na odrobinę prywaty . Moja babcia Maria Sarad która około 30 lat spędziła na emigracji we Francji miała podobne doświadczenia pracy na kontraktach na mocy których pracowała u francuskich rolników. Tam po ich zakończeniu już wspólnie z dziadkiem przenieśli się do miasta w którym dziadek został górnikiem . W innym rejonie Francji pracował w kopalni mój dziadek i mój ojciec jako 14-latek. Po śmierci babci Anny Karasiewicz rodzina wróciła do Polski. Sądzę że także wyemigrowali do pracy w rolnictwie. Być może i ty czytelniku odnajdziesz w losach bohaterek tej książki losy swoich babć.
Bernard Karasiewicz