Po kresowej sadze „Wiek miłości, wiek nienawiści” przyszedł czas na nową serię Wioletty Sawickiej, opatrzoną tytułem „Opowieść warmińska”. Autorka snuje opowieść o rodzinie młodych mieszkańców Warmii, która rozpoczyna się w roku 1919. Historia obfituje w obrazy przyrody, romantyczne krajobrazy i wiejskie życie, gdzie na porządku dziennym są znachorki, a ludzie z sąsiednich chałup pomagają sobie w codziennych sprawach. Nad wszystkim krąży jednak świeże wspomnienie okrucieństw I wojny światowej. Polakom i Niemcom trudno żyć na wspólnym terenie.
Miłka i Jan zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. On przychodził po „Gazetę Olsztyńską”, ona pomagała przy jej sprzedaży. Pracowała w pierwszej polskiej księgarni na Warmii, założonej przez nauczyciela i ludowego poetę z Gietrzwałdu, pana Samulowskiego. Sklep powstał mimo niemieckich szykan i sprzedawanie polskiej prasy było wówczas aktem odwagi. Zakochany Jan wyjechał na wojnę, a po szczęśliwym powrocie pojął za żonę Miłkę. Poznajemy oboje, gdy rodzi się ich pierwsze dziecko. Ponieważ poród był ciężki i młoda matka potrzebuje pomocy, Jan pędzi konia, by przywieźć zielarkę Augustę. Ta, wiedziona szóstym zmysłem, czeka już na progu swej chaty z kagankiem w ręku. Po przyjściu dziecka na świat doświadcza niepokojących wizji.
Tymczasem Warmia żyje
plebiscytem, który ma zdecydować o tym, czy ta święta ziemia będzie należała do
Polski, czy do Prus. Autorka bardzo wiernie oddaje historyczne realia. Opisuje
okoliczności plebiscytu, właściwie z góry przez Polskę przegranego.
Jest to dobrze napisana książka z historią w tle, dla fanów tego typu powieści.
Polecam.
M. T.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz